Rzeczywistość.

Budzisz się, ale to pewnie nie ostatni raz. Spoglądasz na zegarek, wybiła siódma, słyszysz śpiewające ptaki za oknem, niebo, promyki słońca i poranną rosę, mój ulubiony widok. Lecę zrobić poranną toaletę, umyć włosy, zjeść śniadanie, wypić kawę. Oby szybciej, jak najszybciej, bo za chwilę spóźnię się na autobus. Wtedy wszystko potrafię zrobić w sekundę. Jednak, gdy biorę się za makijaż mój czas staje w miejscu. To coś czego uczę się całe życie. Trzeba mieć wprawę i wyrobioną rękę. Wyższa szkoła, zdolności manualne. Sztuka! Z dnia na dzień staje się coraz lepsza w tym co robię i nie ważne czy to pomalowanie rzęs czy nauka, czy nawet zaparzenie kawy. Uczę się na swoich błędach i popełniam je. Jestem człowiekiem, mam do tego prawo. Może więc tylko wtedy będziemy umieli dobrze przeżyć życie, gdy doświadczymy na własnej skórze, jak się żyć nie powinno.

 Uśmiech na twarzy? To ważne, ale równie z uśmiechem na twarzy musi uśmiechać się nasze serce, najważniejsze. To tak powinna wyglądać każda sekunda, chwila, moment. Powinniśmy choćby nawet mechanicznie zarażać innych naszym szczęściem. Cieszyć się z najmniejszych rzeczy. Podtrzymywać większe, trudniejsze. Postrzegać koniec dnia, jak jakiś życiowy cel, do którego musimy dotrzeć. Metę, przed którą mamy do zrobienia kilka ważnych spraw. I tak w kółko i w kółko. Bez końca, zawsze. Bo nigdy nie myślisz, że ostatni raz jest ostatnim razem. Myślisz, że będzie więcej. Myślisz, że masz wieczność, ale nie masz...